Το “καμπανάκι” σε μια σχέση που φαίνεται δυνατή.
Με βάση την θεωρία της ψυχοσυναλλακτικής ανάλυσης * η συμπεριφορά και η ψυχολογία των ατόμων διακρίνεται σε παιδικού τύπου, ενήλικου τύπου και γονεϊκού τύπου συμπεριφορά. Με μια απλή περιγραφή, το «παιδί» αντιπροσωπεύει τον αυθορμητισμό, την χαρά και το απόλυτο, (προσυνειδητό). Ο «ενήλικας» αντιπροσωπεύει την λογική και την ψυχραιμία, (συνειδητό). Και ο «γονέας» αντιπροσωπεύει το ηθικά πρέπον και τον έλεγχο (υπερσυνειδητό).
Η ιδανική σχέση υπάρχει όταν οι σύντροφοι ταιριάζουν και στα τρία μέρη τους (παιδί με παιδί, γονέας με γονέα και ενήλικος με ενήλικο).
Οι σχέσεις αρχίζουν να χαλάνε όταν εγκαταλείπεται το παιδικό ευχάριστο στυλ επικοινωνίας των συντρόφων. Δηλαδή, εκείνο που είναι κοινά αποδεκτό, ρομαντικό και ευχάριστο και για τις δύο πλευρές.
Αυτό το στυλ αντικαθίσταται με σοβαρές ενήλικες ή γονεϊκές κρούσεις και ανταλλαγές μηνυμάτων πάνω σε υποθέσεις ρουτίνας. Οι οποίες, αν και είναι απαραίτητες για την επιβίωση, δεν είναι όμως πια ευχάριστες, ξέγνοιαστες, ηδονικές. (Αρχίζουν τα καθήκοντα, οι ευθύνες, η κριτική, οι αμοιβαίες παρατηρήσεις). Η ηδονιστική απαίτηση του «παιδιού» μέσα μας, είναι μέσον για την επιβίωση, ένα κριτήριο αρχέγονο. Όμως στην πράξη, δεν επαληθεύονται πάντα οι παιδικές επιλογές. Ιδιαίτερα όταν οι συνθήκες ζωής έχουν διαμορφωθεί με βάση την υπολογιστική αντίληψη του πολιτισμού μας.
Αυτή η υπολογιστική αντίληψη από πλευράς εξέλιξης είναι πρόσφατη, ανώριμη και δεν έχει αφομοιωθεί στον ψυχισμό μας. Όταν μάλιστα, αυτή η νεώτερη «υπολογιστική συνείδησή» μας δεν έχει λάβει σοβαρά υπ όψη τις ηδονικές ανάγκες και προτιμήσεις της αρχέγονης συνείδησης μας. Αλλά στηρίζεται μόνο στις οικονομίστικες και μηχανιστικές απαιτήσεις της ελεύθερης αγοράς, των υλικών αγαθών και αποκτημάτων.
*Luce RD Raiffa, Games and decicions, Chapman and Hall, 1957, Eric bern: Games people play.