H ανθρωπότητα, δεν έχει συμφωνήσει ακόμα για το αν ο έρωτας είναι ευλογία ή κατάρα, και ας λαχταρούν όλοι οι άνθρωποι να τους συμβεί ένας μεγάλος.
Εμείς οι δυο σαν ένα..
Κατ’ αρχήν, ο άνθρωπος και κάθε οργανισμός στην φύση κατασκευάστηκε έτσι ώστε να αισθάνεται υγιής και ευχαριστημένος όταν λειτουργεί πρώτα-πρώτα σαν αυτόνομη μονάδα, και μετά σαν εξαρτημένη μονάδα. Να είναι δηλαδή, ένα ενεργειακό σύστημα που μπορεί να στηρίζεται στις δικές του πηγές ενέργειας, και στις εσωτερικές βιολογικές και νοητικές λειτουργίες, ώστε να μην εξαρτάται κατα το δυνατόν, και να μήν καθορίζεται η διάθεσή του από το περιβάλλον. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι έχει καταφέρει να επιβιώσει και μόνος του στην άγρια φύση. Κατασκευάστηκε να ζει ελεύθερος από καταναγκασμούς, και να μπορεί να κατακτά την ανεξαρτησία επιβίωσης. Δεν κατασκευάστηκε για να εξαρτάται αποκλειστικά από τις διαθέσεις και τις πράξεις των άλλων. Για να λέει στους άλλους «εσύ μου φταις, με στενοχώρησες, με κατέστρεψες» κλπ, αλλά έχει εξοπλιστεί με κατάλληλο μηχανισμό για να προφυλάσσεται από τις αρνητικές δράσεις των άλλων.
Αυτή η αυτάρκεια προστασίας των ανθρώπων ισχύει όχι μόνο στις βιολογικές ανάγκες, αλλά και απέναντι στις επιρροές των άλλων πάνω μας, όπως για το λεγόμενο «κακό μάτι» και για τις ανάγκες της ζωής γενικά.
Αρκεί το άτομο να κινητοποιεί τους κατάλληλους κάθε φορά μηχανισμούς που διαθέτει. Οι φυσικοί αυτοί μηχανισμοί υπερεπαρκούν για την προστασία μας.
Και τώρα, τι συμβαίνει με την αλληλεπίδραση των συντρόφων στη σχέση.
Η σχέση μας με ένα άλλο άτομο δημιουργεί μέσα στον εγκέφαλο και στον οργανισμό μας ένα χώρο «φιλοξενίας» ας πούμε του άλλου ατόμου, ο οποίος χώρος αλλοτριώνεται, γίνεται δηλαδή από δικός μας χώρος, ένας χώρος που ανήκει πλέον και στο άλλο άτομο. Έτσι, επέρχεται η ταύτισή μας με τα αγαπημένα πρόσωπα, που μετέχουν στο εγώ μας πια. (ίσως γι αυτό λέμε «σε έχω μέσα μου και δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου, απ’ την ψυχή μου»). Αυτό δε, είναι μια μορφή εξάρτησης του εαυτού μας. Όχι όμως από το άλλο άτομο, αλλά από την ιδέα που έχουμε φτιάξει για εκείνο και την οποία θεωρούμε -σωστά ή εσφαλμένα-, σημαντική για μάς. Και έτσι νομίζουμε ότι η ύπαρξη του ατόμου αυτού και γενικά η κατάστασή του, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουμε και εμείς καλή διάθεση.
Και αυτό το κάνουμε, παραβλέποντας την ίδια στιγμή την υπόλοιπη δύναμη αυτάρκειας και ενέργειας που διαθέτουμε, και η οποία όχι μόνο θα επαρκούσε, αλλά και μας καθορίζει πραγματικά την ζωή μας.
Λογική του έρωτα
Προκειμένου η γυναίκα να συλλάβει και να ξεκινήσει την διαδικασία της αναπαραγωγής, η λογική της μπορεί να αποσύρεται προσωρινά, να τυφλώνεται από υπεραισιοδοξία και να βλέπει το μαύρο άσπρο.
Το ίδιο πρόβλημα εμφανίζεται και στον άνδρα, αλλά όχι τόσο σοβαρά και μακροπρόθεσμα όπως στην γυναίκα, διότι ο τελευταίος εκτονώνει πολύ εύκολα το αίτιο του ερωτικού «παραλογισμού» που είναι η ενστικτώδης σεξουαλική ορμή.
Ξεχωρίζει το σέξ από το συναίσθημα;
Όταν δύο άτομα δεν μπορούν να επικοινωνήσουν συναισθηματικά για το λόγο ότι ο ένας τουλάχιστον από τους δύο είναι ψυχολογικά ανώριμος, τότε η σχέση τους μπορεί να παραμείνει μόνο σωματική και επιφανειακή και χωρίς βαθιά ικανοποίηση. Το πρόβλημα εδώ το έχουν κυρίως οι γυναίκες, στις οποίες αφ’ ενός οι πολύπλοκες και μακροχρόνιες απαιτήσεις τους για επικοινωνία και επιβεβαίωση ικανοποιούνται δύσκολα, και διότι αφ’ ετέρου υπάρχει σ’ αυτές το ιδίωμα να μην συμβιβάζονται εύκολα με μια επιφανειακή σωματική σχέση. Αντίθετα, ο άνδρας μπορεί να καλύψει σε μεγάλο βαθμό την συναισθηματική του ανάγκη για επιβεβαίωση με την επιτυχία στο καθαρό σωματικό σέξ.
Αν δεν ξέρεις να φτιάξεις μουσακά, φάε ξεχωριστά τις μελιτζάνες, τις πατάτες, και τον κιμά
Τεμπέλης και τσιγκούνης συναισθηματικά και δοτικά στη σχέση γίνεται ευκολότερα ο άνδρας, γιατί αυτός έχει το φυσικό πλεονέκτημα να ικανοποιηθεί εύκολα στο σέξ και να αποσυρθεί, ή να κοιμηθεί αμέσως μετά.
Όποιος αδιαφορεί να ικανοποιήσει στην κατάλληλη (γόνιμη) στιγμή την επιθυμία της γυναίκας για σεξουαλική συνεύρεση, τραβάει τα επίχειρα της περιφρονητικής αυτής κακίας του.
Η έλλειψη οργασμού μπορεί να χαλάσει το χαρακτήρα. Μην περιμένετε όμως ότι η αφθονία οργασμού θα τον φτιάξει.
Γιατί θέλουμε να είμαστε συνέχεια μαζί;
Οι ερωτευμένοι αγνοούν ότι ο λόγος που θέλουν να βρίσκονται συνέχεια ο ένας με τον άλλον δεν είναι η καλοσύνη, η ψυχική ένωση, και η αγάπη, αλλά η εξάρτηση σε μια χημική κατάσταση ευφορίας, που τους διεγείρει το άλλο πρόσωπο.
Μόλις υποκαταστήσουν αυτήν την ευφορία από άλλη πηγή, διαγράφουν τον ερωμένο με την πρώτη ασυμφωνία που διαπιστώνουν, και την οποία ως τότε δεν την έβλεπαν.
Με αυτά τα δεδομένα, αληθινή αγάπη θα υπάρχει εφόσον η έλξη τους δεν εξαρτάται μόνο από την αυτόματη βιοχημική ευφορία της επαφής, αλλά όταν παράγεται ύστερα από την συναισθηματική και διανοητική διεργασία στην επικοινωνία τους.
Ο έρωτας με έρωτα περνάει;
Αφού η μάθηση σύμφωνα με την ψυχολογία είναι η σύνδεση μιας πληροφορίας με ένα συναίσθημα, τότε στον έρωτα ισχύει και το εξής: για να αλλάξει η ανάγκη και η έλξη που αισθάνεται το ερωτευμένο άτομο για τον αγαπημένο, ώστε να προσανατολιστεί στην συνέχεια σε νέο πρόσωπο και να ξεχάσει το παλιό, χρειάζεται να δημιουργηθούν νέες παρόμοιες συναισθηματικές συνδέσεις με το νέο πρόσωπο. Αυτές θα πρέπει να είναι είτε πιο ισχυρές από τις προηγούμενες, ή να είναι μεν το ίδιο ισχυρές με τις παλιές συνδέσεις στον εγκέφαλο, αλλά θα αποτελούν διαφορετικές εμπειρίες: ήτοι θα βρίσκονται σε νέες θέσεις ερεθισμάτων (σε άλλους -ας πούμε- ψυχικούς «υποδοχείς»). Αν βέβαια υπάρχουν ακόμα ανοικτές τέτοιες θέσεις-«υποδοχείς» και δεν έχουν καλυφθεί, (ή δεν έχουν «καεί») ήδη από την προηγούμενη ερωτική εμπειρία. Πρακτικά αυτό σημαίνει, είτε το νέο πρόσωπο να σου καλύπτει τις απαιτήσεις και επιθυμίες σε εντονότερο βαθμό, είτε να τις καλύπτει το ίδιο έντονα αλλά με διαφορετικό τρόπο, ο οποίος δεν θυμίζει τον παλιό έρωτα.
Οι γυναίκες που ζητούν πολλά στην σχέση και κυρίως συναισθηματικά οφέλη, δίνουν επίσης πολλά, χωρίς να τσιγκουνεύονται. Γι’ αυτό και όταν προδοθούν, μπορούν να μισούν ολοκληρωτικά αυτόν που τους πρόδωσε.
«δε θέλω πλούτη να μου δώσεις ούτε παλάτια… λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω…»
Μπορεί να ξεριζωθεί ο έρωτας;
Ο αληθινός έρωτας είναι ένα εικονοστάσι. Μένει μέσα στην καρδιά του ερωτευμένου και πρέπει να τον σέβονται οι επόμενοι έρωτές του.
Χωρίς να τον αναλύουμε πολύ, αν δεχτούμε το ότι ο έρωτας είναι ΕΝΑΣ στην ζωή μας, δηλαδή αυτός που έχουμε προς τον εαυτό μας, τότε δεν πρέπει να επιχειρείται η εκρίζωση από μέσα μας αυτού του βασικού ερωτικού προτύπου μας, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να πονέσουμε από την διάψευση της προηγούμενης σχέσης. Μπορεί όμως, στο νέο μας σύντροφο να αποφύγουμε εκείνες τις συμπεριφορές και τα χαρακτηριστικά του προηγούμενου συντρόφου τα οποία διέψευσαν τον έρωτά μας και τον πρόδωσαν.
Αν τον ξεριζώσουμε πλήρως, τότε ίσως να γίνουμε απαθείς ερωτικά ή να αλλάξουμε φυλοερωτικές συνήθειες και προτιμήσεις, να κάνουμε ανάπηρο τον εαυτό μας στο να αγαπάει και να ερωτεύεται αυθόρμητα και φυσικά.
Γιατί δεν διαρκεί ο έρωτας.
Ο έρωτας διαρκεί όσο παράγεται στο σώμα το ορμονικό εκείνο κοκτέιλ που κατευθύνει την επιλογή του συντρόφου για συνεύρεση και αναπαραγωγή. Η διάρκεια αυτού του κύκλου είναι από 6 μήνες μέχρι ενάμισι χρόνο.
Μετά από την παρέλευση του έρωτα και την αποδρομή από το σώμα των ορμονών που τον υποστήριξαν, δημιουργείται ένα κενό ζωτικότητας μέσα μας, που επηρεάζει με αρνητικό τρόπο όλα τα κέντρα του οργανισμού, αλλά και τα αρχεία της συνείδησης, ώστε να αισθανόμαστε δυσάρεστα. Εκτός και αν υπάρξει τότε ένα υποκατάστατο που θα διεγείρει τα κέντρα αυτά και θα αναπληρώσει την ενέργειά τους. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια δημιουργική δραστηριότητα, η γέννηση του παιδιού, μια νέα σχέση, μια νέα εργασία, μια άλλη επιβεβαίωση.
Η ανανέωση της ενέργειάς μας με έρωτα για το ίδιο πρόσωπο μπορεί επίσης να συμβεί, αρκεί ο ένας από τους δύο να ξαναδεί πλέον τον άλλο ριζικά διαφορετικά. Είτε λόγω αλλαγής της δικής του συνειδητότητας, είτε λόγω σωματικής ή ψυχικής μεταμόρφωσης του άλλου. Αλλά και λόγω οικονομικής του μεταμόρφωσης. (για να μην ξεχνάμε και τα πεζά κίνητρα).
Παλιά, σε λάτρευα σάν τυφλή,
τώρα,
με ξετρελαίνει η μάρκα του πορτοφολιού σου
Είναι ιδιοτελής ο έρωτας;
Υπάρχει και η περίπτωση που ενώ έχουμε μια ικανοποιητική ερωτική σχέση με ένα πρόσωπο, συνήθως….. ανεπίσημη, δεχόμαστε, σαν να είμαστε δήθεν ανώτεροι ηθικά, να προχωρήσει ο σύντροφος μας σε άλλη σχέση με τρίτο. Όταν όμως αυτός ο τρίτος τον ταπεινώνει στην καθημερινή ζωή ή στον ερωτικό τομέα, τότε προκαλείται μια μείωση και του δικού μας εγώ.
Η ταπείνωση αυτή που εισπράττει το εγώ μας, είναι αντίστοιχη με το ψυχικό πάρε-δώσε που είχαμε ως τότε με τον πρώην μας. Πχ:
-Αν έπαιζες και ακόμα παίζεις ρόλο του προστάτη, του πατέρα απέναντι στον συντροφό σου, και αυτός αντίστοιχα το ρόλο του παιδιού σου, τότε συμβαίνει να σε ενοχλούν οι προσβολές που δέχονται μεταφορικά η «κόρη σου» ή ο «γιός» σου, ως αδύναμα πλάσματα από το νέο «σαδιστή» εραστή ή την «σκύλα» την ερωμένη, αντίστοιχα.
-Αν παίζεις τον ρόλο του άνδρα αντεραστή, τότε σε πειράζει που η πρώην σχέση σου ανέχεται τώρα από κάποιον άλλο να της κάνει πράγματα που εσύ δεν τολμούσες να τα κάνεις. Ή που της τα ζήτησες μεν αλλά σου τα αρνήθηκε, (άρα ήσουν λιγότερο «μάγκας» από τον άλλο). Ή επειδή του κάνει τώρα χατίρια που η ηθική σου τα απορρίπτει (συμπεραίνοντας έτσι ότι εκείνη δεν είχε την αξία που νόμιζες, ήταν δηλαδή «χαζογκόμενα» και άδικα υπερηφανευόσουν γι’ αυτήν μέσα σου). Ή ότι μπορεί και να ήταν άλλος χαρακτήρας και να σε κορόιδευε παριστάνοντας αυτήν που ήθελες να είναι.
-Αν παίζεις τον ρόλο της αντεράστριας, και ο σύντροφός σου κάνει τα χατίρια της νέας του σχέσης, που όμως δεν τα έκανε σε σένα, τότε αισθάνεσαι «κορόιδο» διότι δεν επωφελήθηκες να πάρεις αυτά που «άξιζες» και τα οποία δίνει τώρα στην άλλη, «που τον έχει βάλει στο βρακί της», ενώ εσύ δεν το κατάφερες αυτό ή το έπαιξες υπεράνω σε κάποιον άβουλο και άχρηστο «μαλάκα» ο οποίος δεν το εκτίμησε.
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν υποτίμηση του ατομισμού μας και δείχνουν ότι η ερωτική μας σχέση με τον πρώην σύντροφο ήταν ιδιοτελής στον αντίστοιχο τομέα όπου μας πονάει τώρα η νέα του σχέση.