Μία σου και μία μου
Καθώς βιώνουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μας απασχολούν, δημιουργείται μέσα μας μια διανοητική «εικόνα» είτε μια συναισθηματική «εικόνα».
Εδώ υπάρχουν διαφορές στα φύλα. Η γυναίκα από πλευράς δεξιότητας εγκεφάλου, δεν μπορεί να υποκριθεί εύκολα μια διανοητική αναπαράσταση κάποιας συμπεριφοράς της που περιέχει αφηρημένες πληροφορίες, όπως ποσά, αριθμούς, σχέδια, ιδέες, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να υποκριθεί μια συναισθηματική συγκεκριμένη φανταστική συμπεριφορά με πρόσωπα, συγκινήσεις, ενοχές, ενθουσιασμούς κλπ.
Αυτό το μπορεί η γυναίκα εξ αιτίας των πολλών κέντρων του εγκεφάλου της στο συναισθηματικό τομέα λειτουργιών, που της παρέχει ευελιξία και μπορεί να βιώσει τον ρόλο σαν δικό της συνδυάζοντας αντίστοιχες μνήμες, ή κατασκευάζοντας φαντασιακά περιστατικά που περιέχουν συγκινησιακά στοιχεία. Γι αυτό και ο σύντροφός της δεν μπορεί να ανακαλύψει όλα τα ψέματα της που έχουν σχέση με πλαστά γεγονότα και δικαιολογίες για το «πού ήταν πριν από λίγο και τι έκανε».
Αντίθετα ο άνδρας έχει πολυκεντρικό διανοητικό εγκέφαλο που σημαίνει ότι έχει ανοιχτό πληροφοριακό ορίζοντα ψυχρών επιλογών και συμβάντων. Έτσι ο άνδρας μπορεί να υποκριθεί ένα άλλο εικονικό ρόλο με διανοητικές διαδικασίες και υπολογισμούς ευκολότερα από τη γυναίκα χωρίς να γίνει αντιληπτός από αυτήν. Οι άνδρες συνήθως επικαλούνται ότι ήταν σε συμβούλια και συνεδριάσεις ή δουλειές, όπου εύκολα μπορούν να πουν τι έγινε εκεί. Δημητρακόπουλος «….η γυνή όταν λέγει ψεύματα».
Ο κλέφτης και ψεύτης.
Ποιος είναι Ο κλέφτης, που στην καλύτερη στιγμή μας παίρνει την αυθεντική αίσθηση και το αυθεντικό βίωμα και μας κάνει να νοιώθουμε ψεύτικα, είτε αρνητικά είτε θετικά, κυρίως αρνητικά και φοβισμένα; Και ποιος είναι Ο ψεύτης. που μας κάνει να νομίζουμε ότι η πραγματικότητα είναι όπως την επιθυμούμε, μας κάνει να μπερδεύουμε την επιθυμία μας με την αληθινή γνώση της πραγματικότητας, όπου θα ζήσουμε, όπου θα δράσουμε και θα προσαρμοστούμε;
Ο ερωτευμένος νομίζει ότι επειδή αυτός αγαπάει, επιθυμεί και λατρεύει τον άλλο, εκείνος θα του ταιριάζει οπωσδήποτε σε όλα. Το λάθος το ανακαλύπτει αργά αφού έχει βγει από την «λακκούβα» του έρωτα και την έχει προσπεράσει. Τότε ανακαλύπτει ότι σ αυτό που ταίριαζε με τον άλλον ίσως είναι μόνο η αναπαραγωγή, η οποία όμως είναι μια ενστικτώδης και αυτόματη λειτουργία χωρίς λογική.
Αυτή η λειτουργία των ενστίκτων ήταν εκείνη που του υπαγόρευε να νοιώθει αισθήματα και να κάνει επιλογές και εκτιμήσεις για να υπηρετήσει αυτά τα ένστικτα. Χρησιμοποιώντας για το λόγο αυτό ως υπάκουους υπηρέτες και όχι ως συνεταίρους, τις άλλες δύο πολύτιμες λειτουργίες του εγκεφάλου, το συναίσθημα και την σκέψη. Αν ξέρεις τις λακκούβες σε ένα δρόμο θα αποφύγεις να τις πατήσεις ή θα αλλάξεις δρόμο, ενώ αν δεν τις ξέρεις το πιθανότερο είναι να πέσεις μέσα. Γι αυτό και σε μια σχέση, για να αποφύγεις τις ασυμφωνίες και άλλες δυσκολίες και κινδύνους, πρέπει, κατ αρχή τουλάχιστον, να τις ξέρεις.
Ο ψεύτης είναι ο έρωτας κι ο κλέφτης ειν’ ο φόβος
Μια σχέση δεν είναι ποτέ αυτό που φαίνεται στην επιφάνεια.
Από κάτω λειτουργεί ένα ολόκληρο σύστημα (πλέγμα) από προγράμματα αναγνώρισης του άλλου, ανταλλαγής σημάτων, ανταγωνισμού επιθυμιών, ηδονισμού, απόρριψης, συμπάθειας, σκοπών, που δεν φαίνονται ή δεν εκδηλώνονται την στιγμή που δύο άνθρωποι πρωτοέρχονται σε επαφή και επικοινωνία.
Για να υπάρχει επιτυχία στην επικοινωνία της σχέσης πρέπει να υπάρχει και συνειδητοποίηση αυτού του πλέγματος κάτω από το οποίο λειτουργεί ο καθένας (να υπάρχει δηλαδή αυτογνωσία). Επιπλέον χρειάζεται να αντιλαμβανόμαστε και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί όχι μόνο ο εαυτός μας αλλά και ο άλλος απέναντί του (ετερογνωσία).
Έτσι μπορεί να μπει στην αρχή από τους συντρόφους μια συμφωνία για επικοινωνία χωρίς ανέντιμα παιχνίδια μεταξύ τους, δηλαδή χωρίς ανειλικρίνειες, συνειδητές ή όχι. Αν στην συνέχεια τα μέρη βρουν ότι ενδιαφέρονται πραγματικά ο ένας για τις προτιμήσεις και τα στοιχεία του άλλου, και δεν επικοινωνούν απλά για λόγους φυσικής εκτόνωσης, τότε βρίσκονται και τα γνήσια (ουσιαστικά) σημεία επαφής με τα οποία μπορεί να δέσει η σχέση τους.
Σημεία τέτοια στα οποία ταιριάζουν με οποιονδήποτε άλλον, έχουμε όλοι μας. Το ζευγάρι διαφέρει μεταξύ του όχι στους στόχους αλλά στις προϋποθέσεις, στα πιστεύω του που αφορούν στις σωματικές συναισθηματικές και πνευματικές προτιμήσεις.
Τις οποίες προϋποθέσεις βάζει ο καθένας με το δικό του τρόπο, προκειμένου να επικοινωνήσει με τους άλλους. Το πλέγμα των προϋποθέσεων καθορίζεται από την αρχική ψυχική μας δομή (όπως αυτή στήθηκε από τα τραύματα και τις ικανοποιήσεις που δεχθήκαμε στην παιδική ηλικία με βάση την αντίδραση που είχε τότε η ιδιοσυγκρασίας μας). Έτσι επιλέγονται και κατασκευάζονται μεταγενέστερα όλα τα παιχνίδια και οι ελιγμοί της συμπεριφοράς μας σε κάθε σχέση που θα κάνουμε.
Ο κύριος ανεντιμότατος.
Μια σχέση πρέπει να είναι ισότιμη και τίμια για να είναι υγιής.
Σε μια σχέση που λειτουργεί με τον εξουσιαστικό τρόπο συναλλαγών και όχι με τον αγαπητικό ανάμεσα στα μέρη, για να αισθάνεσαι καλά σ αυτή τη σχέση πρέπει να είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Η σχέση είναι εξουσιαστική:
όταν αισθάνεσαι ευχάριστα να απεξαρτοποιείσαι από τους άλλους, (σημαίνει ότι κάπου σε καταπίεζαν)
ή όταν ελέγχεις τους άλλους υπολογίσιμους ισχυρούς του περιβάλλοντος, κυρίως του εγγύς περιβάλλοντος. (σημαίνει ότι βολεύεσαι να τους καταπιέζεις εσύ).
Συνήθως από φυσική παρόρμηση επιλογής του είδους, τα παιδιά μεγαλώνοντας θέλουν να νικήσουν και να εξουδετερώσουν και υποκαταστήσουν αυτούς που θαυμάζουν από το περιβάλλον τους ή αυτούς που φοβούνται (γονείς, συμβουλάτορες, δασκάλους, κληρικούς, μεγαλύτερους αδελφούς, εξουσιαστικούς εραστές, ικανότερους φίλους).
Οι λειτουργίες του ανθρώπου μπορούν να χωριστούν σε ατομιστικές και κοινωνιστικές ανάλογα με το χαρακτήρα τους. Οι ατομιστικές λειτουργίες είναι εξ ορισμού ανταγωνιστικές και οι δεύτερες συνεργασιακές. Οι πρώτες αποσκοπούν στην συγκέντρωση και αύξηση της δύναμης του ατομικού εγώ και παράλληλα στην διάλυση της δύναμης των άλλων εγώ καθώς και του υπόλοιπου περιβάλλοντος. Οι δεύτερες αποσκοπούν στην κοινή ωφέλεια, την συνεργασία. Όσο πιο αρχέγονες είναι οι λειτουργίες, τόσο πιο ανταγωνιστικές είναι κατά κανόνα. (πχ μάχη για φαγητό, σεξ, ασφάλεια).
Ο έρωτας, έχει και τις δύο ιδιότητες. Αφενός είναι αλληλοβοηθητικός στην συνεργασία των συντρόφων και αφετέρου είναι ατομιστικός και ανταγωνιστικός απέναντι στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Με την έννοια αυτή, το ερωτευμένο ζευγάρι πλέον λειτουργεί ως μονάδα σαν ένα «άτομο» απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα της κοινωνίας, και υποστηρίζει τα ατομικά συμφέροντα του.
Την θέση του ζευγαριού στην συνέχεια την παίρνει η οικογένεια που αντιπαρατίθεται και αυτή συμφεροντολογικά σε όλα τα άλλα μέλη της κοινωνίας πού βρίσκονται έξω από αυτήν. Και αυτό γίνεται, ανεξάρτητα από το ότι οι απόγονοι (τέκνα) της οικογένειας λειτουργούν ατομιστικά και μεταξύ τους ακόμα. Αν και μπορεί να υπάρχει εσωτερικός ανταγωνισμός της οικογένειας όπως και σε κάθε σύστημα- ομάδα ατόμων, αυτή κάλλιστα μπορεί να συνασπίζεται ενωμένη εναντίον τρίτων.
Η αγάπη, από την άλλη πλευρά, είναι η συνέχεια του συναισθήματος του έρωτα μέσα στην οικογένεια προκειμένου να δέσει τους γονείς με τα τέκνα που γέννησαν αυτοί και να μειώσει τον ανταγωνισμό των τέκνων μεταξύ τους.
Η άποψη* ότι και ο έρωτας είναι ανταγωνιστική διαδικασία αλλά αποδεκτή ως τέτοια, όπως είναι ανταγωνιστικές και όλες οι άλλες σχέσεις των ανθρώπων και των όντων της φύσης, είναι ξεπερασμένη πια.
*Η άποψη αυτή που υποστηρίχθηκε από τις θεωρίες του υπερανθρώπου και του εκλεκτού λαού κυρίως, στηρίζεται στις προκαταλήψεις που γεννάει η άγνοια και η στενή οικονομίστικη αντίληψη της φύσης. Είναι όμως και ιστορικά αδικαιολόγητη, γιατί ήδη από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, είχαν τεθεί οι επαρκείς ερμηνευτικές βάσεις της φύσης και της κοινωνίας και του ανθρώπου μέσο της διαλεκτικής μεθόδου, της αναλυτικής μεθόδου και της παρατήρησης των γεγονότων και των εννοιών. Η διαλεκτική προσέφερε στον άνθρωπο την δυνατότητα να χρησιμοποιεί την αμφιβολία και την υπόθεση με ασφάλεια στον πρακτικό τομέα χωρίς να εξουδετερώνει την αξία της λογικής. (διαλεκτική λογική). Η ανάλυση έδωσε την δυνατότητα να μην αφήνει κενά ο συλλογισμός στην μείζονα και την ελάσσονα πρόταση. Και η παρατήρηση έδωσε κύρος στην υποκειμενική γνώση.
«Θα κάνω απεργία, στον έρωτα αργία και θα με παρακαλάς».
Αν η γυναίκα είχε ανάγκη φυσική αδήριτη για σέξ, το στιχάκι αυτό θα το έλεγε ο άνδρας.
Γι αυτό λίγοι είναι οι άνδρες που διαπραγματεύονται την σεξουαλική πράξη, δηλαδή αυτοί που έχουν την δυνατότητα και διάθεση για πολύ εργασία στο κρεβάτι.
Οι λόγοι είναι αφ ενός η φυσική δυσοργασμικότητα της γυναίκας και αφ ετέρου ή όχι επιτακτική ανάγκη τους για γρήγορο σέξ.