Το μεγάλο ψέμα
Το μεγάλο ψέμα που χαλάει την σχέση εμπιστοσύνης δεν είναι μόνο αυτό που αφορά σε μεγάλο ζήτημα, αλλά κυρίως η επιμονή στο οποιοδήποτε έστω και μικρό ψέμα και ο απόλυτος τρόπος που με το οποίο το υποστηρίζει αυτός που το λέει. Διότι αυτή η επιμονή παρουσιάζει τον «ψεύτη» σύντροφο αμετανόητο και συνειδητά ξένο προς τον άλλο σύντροφο.
για το καρφί χάνεται το πέταλο
Γιατί ζητάμε υποκατάστατα στην αγάπη;
Όταν κάποιος πιστεύει (εξαιτίας κόμπλεξ ανασφάλειας με την πλατειά έννοια*) ότι δεν μπορεί να «πάρει» ενέργεια μέσο της τέχνης της αγάπης (ή της «συναλλαγής» της αγάπης), όταν πιστεύει απλά ότι δεν τον αγαπούν, τότε προκειμένου να πάρει αυτό που νομίζει ως αγάπη, χρησιμοποιεί σαν μέσο τον κατεξουσιασμό και τον ανταγωνισμό, συσσωρεύοντας υλική δύναμη, αξία, όπλα εντυπωσιασμού και ασκώντας καταπίεση.
* κόμπλεξ ότι δεν αξίζει, ότι κινδυνεύει από τους άλλους, κόμπλεξ ανταγωνισμού και σκληρότητας.
Όταν δύο πρόσωπα με στενή αγαπητική σχέση (πχ σύζυγοι) έρχονται σε σύγκρουση παράλογη εκ πρώτης όψεως, σημαίνει ότι οι πλευρές που συγκρούονται είναι τα πρωτόγονα εγωιστικά κομμάτια του εαυτού τους και ότι σε καμιά περίπτωση αυτοί δεν θα ήθελαν συνειδητά να τσακώνονται. Αυτά τα άτομα βρίσκονται σε κατάσταση οδύνης και ανταγωνισμού επειδή πιθανά έχουν ενεργοποιήσει τραυματικές μνήμες του παρελθόντος.
Αφού εν τέλει εκείνο που ρυθμίζει τις βιοτικές μας σχέσεις είναι το ατομιστικό κομμάτι του εαυτού μας, πρέπει να γνωρίζουμε ότι αυτό το κομμάτι ενοχλείται από κάθε παραβίαση του συμφέροντος του και από κάθε διάψευση των προσδοκιών του.
Η ενόχληση συμβαίνει ακόμα και όταν αυτές οι διαψεύσεις προέρχονται από το άτομο που επιλέξαμε οι ίδιοι εμείς με ενθουσιασμό σαν μοναδικό σύντροφό μας και σύμμαχο μας στην ζωή (τότε προφανώς κάτω από την επήρεια της ισχυρής ερωτικής και αναπαραγωγικής παρόρμησης). Και έτσι οδηγούμαστε τελικά στην σύγκρουση και με αυτό το πρόσωπο. Διότι το ερωτικό και το αναπαραγωγικό πρόγραμμα του οργανισμού που στηρίζουν την σχέση, δεν είναι τόσο μονολιθικά και απόλυτα όπως είναι τα αρχαιότερα εγωιστικά προγράμματα της ηδονής και της επιβίωσης. Τα τελευταία επικρατούν τελικά σε περίπτωση σύγκρουσης με άλλα λιγότερο ισχυρά προγράμματα.
Όταν έχουμε να διαλέξουμε δηλαδή ανάμεσα στην ζωή μας και στον έρωτα και την αναπαραγωγή, σχεδόν πάντα επικρατεί η επιβίωση. Αυτό έχει επισημανθεί και στην λαϊκή σοφία με το γνωστό ανέκδοτο όπου η μάνα μόλις είδε το «χάρο» που θα έπαιρνε αυτήν αντί για τον άρρωστο γιό της Γιάννο, αναφώνησε αυθόρμητα: «Κατά το Γιάννο χάρε!!»
Εφόσον οι άνδρες απαιτούν από τις γυναίκες -χωρίς να τους λένε κάποιο σκανδαλιστικό παραμύθι-, να είναι πρόστυχες αποκλειστικά με αυτούς και ταυτόχρονα να είναι σεμνές με όλους τους άλλους, επόμενο είναι οι γυναίκες να προσποιούνται τις πιστές και τις σεμνές σ αυτούς προκειμένου να μην τις υποψιάζονται όταν θέλουν να κάνουν πρόστυχα με άλλους που προθυμοποιούνται να πουν και το σκανδαλιστικό παραμύθι (Ροΐδης).
Γιατί κριτικάρουμε.
Η παρατήρηση που γίνεται σε κάποιον άλλο, έχει συνήθως εχθρικό και καταστροφικό χαρακτήρα. Στίς περιπτώσεις που η παρατήρηση είναι παράδοξα εχθρική, όπως λχ παρατήρηση μεταξύ των στενών οικείων προσώπων, τότε η ύπαρξή της εξηγείται:
Είτε από την υποσυνείδητη εχθρότητα εκείνου που κριτικάρει το πολύ οικείο πρόσωπο, (πχ τέκνο),
Είτε επειδή αυτός που κριτικάρει, ταυτίζεται με τον επιτιμώμενο και του απευθύνει μια εχθρικότατα που δεν έχει το θάρρος να στρέψει στον εαυτό του.
Έτσι μια τάση κριτικής και μάλιστα αρνητικής προς οικεία πρόσωπα, φαίνεται σαν ένδειξη ανασφάλειας, ψυχικών τραυμάτων και καταθλιπτικής διάθεσης του προσώπου που κάνει την επίκριση. «Φοβάμαι μην καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου».