Οι σχέσεις ανάμεσα σε δύο άτομα καθορίζονται εν τέλει αποκλειστικά απ αυτά τα άτομα και όχι από τρίτους. Οι κρούσεις και τα σήματα επικοινωνίας γίνονται μόνο μεταξύ τους και από τα δύο ατομικά εγώ τους, έστω και αν διερμηνεύουν σήματα ή βουλήσεις άλλων.
Όταν γίνεται από τον ένα επίκληση τρίτου παράγοντα σαν δικαιολογία για κάποια συμπεριφορά του απέναντι στον άλλο, αυτό σημαίνει ότι ο πρώτος υιοθετεί και εξαρτάται από τον τρίτο παράγοντα περισσότερο από τον σύντροφό του στην σχέση. Και επιτρέπει να ανακατεύονται οι τρίτοι στην σχέση και να υποκαθιστούν την δική του βούληση.
Ο τρίτος δεν υπεισέρχεται ανάμεσα στους δύο παρά μόνο ως ενσωματωμένος υιοθετημένος παράγοντας από κάποιον απ τους δύο, ή και από τους δύο συντρόφους ακόμα. Πρώτα ταυτίζεσαι με τις απόψεις του άλλου και μετά τις προβάλεις. Αυτό γίνεται είτε λόγω προηγούμενης συναισθηματικής οιδιπόδειας ή οικονομικής εξάρτησης των συντρόφων με οικείους κυρίως, η οποία εξάρτηση συνεχίζεται και μετά.
Συνεπώς σ αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για σχέση δύο ατόμων αλλά για σχέση τριών ή περισσότερων ατόμων. Σε μια σχέση αποκλειστικά δύο ατόμων δεν ισχύει το ότι «ο τρίτος μας χώρισε». Είτε το ήθελε από μόνος του ο ένας από τους δύο να χωρίσουν ή υπάκουσε τον τρίτο.
(ο τρίτος δεν χωράει μες τους δύο…. Ασμα)