Άλλος ήσουν τότε
Όταν ο άνδρας είναι πεινασμένος σεξουαλικά, γίνεται τρυφερός, υποσχετικός, επιθετικός, «τρελός». Όταν η γυναίκα είναι στερημένη από σύντροφο, γίνεται υποτακτική, ανεκτική, φαντασμένη, ανεδαφική, μέχρι και «κατίνα». Μετά την τεκνοποιία, εκείνος που αλλάζει δραστικά, δεν είναι ο άνδρας, αλλά η γυναίκα. Αλλάζει ορμονικά και κατ επέκταση συμπεριφορικά, διανοητικά, και συναισθηματικά. Γι αυτό της φαίνεται άλλος άνθρωπος πλέον ο σύζυγος.
Μπορούν οι διαφορετικοί να συνυπάρξουν;
Για να ξεκινήσουν σχέση οι διαφορετικοί χαρακτήρες, αρκεί να βρουν κοινό ενδιαφέρον στα ένστικτα της ηδονής και αναπαραγωγής. Αυτά που αποτελούν τις πιο αρχαίες επιθυμίες του οργανισμού και συνιστούν ένα μίνιμουμ κοινών επιθυμιών σε όλα τα όντα. Γι αυτό συνήθως αυτές οι σχέσεις και οι γάμοι διαλύονται γρήγορα, είτε δυστυχούν στην περίπτωση που διατηρούνται εξ ανάγκης (όταν υπάρχουν παιδιά, οικονομική εξάρτηση του ενός από τον άλλο).
Σήμερα όπου οι απαιτήσεις των πλευρών είναι ισότιμες (στίς δυτικές κοινωνίες κυρίως), και το σημαντικότερο, η αντίληψη για τις απαιτήσεις αυτές είναι περίπλοκη και διαφορετική για τον καθένα αυτό είναι συνηθισμένο.
Έτσι είναι απαραίτητο να προηγούνται της οριστικής απόφασης για συμβίωση, τόσο η γνώση του χαρακτήρα του άλλου συντρόφου καθώς και να υπάρχει αυτογνωσία στους συντρόφους, γνωριμία με τον εαυτό τους.
Πρέπει αυτοί να γνωρίζουν τις απαιτήσεις, τις επιθυμίες, τις συνήθειες, και τα βίτσια τους ακόμα. Ώστε πριν να συμπορευθούν στη ζωή, να μπορούν να δουν αν υπάρχει πεδίο συγκερασμού των διαφορών τους με αλληλοκατανόηση ή και με εξωτερική υποστήριξη ειδικού, αν η αλληλοκατανόηση δεν υπάρχει.
Κτίζεται η καλή σχέση;
Για να επιτευχθεί μια ασφαλής κατάσταση αγάπης και του έρωτα σε κάποιον, χρειάζεται να γίνει έτσι στο φρόνημα του, ώστε να μην αισθάνεται προδομένος όποια και αν είναι η συμπεριφορά των άλλων. ( φρόνημα εννοούμε εδώ τις πεποιθήσεις, τις αξίες, τις γνώμες, την αισιοδοξία του).
Αυτό γίνεται με δύο τρόπους:
Αφ ενός υποκειμενικά με υψηλό επίπεδο φρονήματος. Συγκεκριμένα, να διαθέτει το άτομο άρτιο σύστημα πεποιθήσεων που θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και εκείνη την υπερβατική πίστη ότι συμμετέχει το άτομο στην ύπαρξη και στήριξη του Θείου (δηλ πρακτικά αυτό σημαίνει την βαθιά πίστη στο Θεό).
Αφ ετέρου γίνεται και αντικειμενικά με επίγνωση τόσο της θέσης του ατόμου (αυτεπίγνωση), όσο και της θέσης εκείνων με τους οποίους σχετίζεται το άτομο. (γνώση των άλλων). Υπό τον όρο πάντα «εγγύα παρά δ αττα» δηλαδή ότι η υπερβολική εμπιστοσύνη είναι δίπλα στην διάψευση της.
Άρα το συμπέρασμα είναι να μην είσαι σίγουρος για τον άλλο ότι αυτοελέγχεται και ότι ξέρει πάντα τι κάνει, αλλά ούτε και τον εαυτό σου να εμπιστεύεσαι ότι ξέρει πάντα τι κάνει.
Αν στην επικοινωνία- σχέση δεν σου αρέσει κάτι, τότε εξετάζοντας την κατάσταση, ξεκινάς πρώτα από τον εαυτό σου και αν εξακριβωμένα δεν έχεις πρόβλημα συμπεριφοράς και στάσης εσύ, τότε λογικά το πρόβλημα θα το έχει ο άλλος. Συνήθως το πρόβλημα το έχουν και οι δύο.
Συνεπώς ο χειρισμός του άλλου, είναι χρήσιμος κάποια φορά, οποιονδήποτε τέλειο άνθρωπο και αν έχεις δίπλα σου, διότι και οι άψογοι έχουν τις διακυμάνσεις διάθεσης κατά τις οποίες μπορεί να χάσουν τον έλεγχο. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, μπορεί να το δει κανείς και θετικά, σαν ρεαλιστική υπόμνηση της ζωής. Ωστόσο, η ικανότητα χειρισμού, απαιτεί όχι τόσο ηθικό πλεονέκτημα του χειριστή συντρόφου όσο υψηλή επάρκεια και τεχνική στην συμβουλευτική εμπειρία.